Poezi Dashurie te shkruara nga une

Dy pika loti më rrodhën nga sytë,
e mbi letrën që po shkruaja ranë!
Thellë më tronditën në shpirtë,
e shpejtë nga letra u thanë!

Mbi fjalën ku qe shkruar '' Të dua'',
pikat e lotit tim ranë!
U tretën mbi bojën e shkruar,
ku një shenjë të vogël lanë!

Pra me bojë edhe me lotë,
t'i shkruajta ty këto fjalë!
Nga këtu larg ku s'të shoh dot,
e ku të kujtoj me shumë mall!

U bënë kohë që jam larguar,
e në zemër vazhdoj të të mbajë!
Ndoshta edhe ndjehesh e lënduar,
por të lutem më beso se unë s'kam faj!

Kur letrën t'i ta marrësh,
të lutem lexoje në vetmi!
Ndërsa lotët që do të derdhësh,
mos të t'i shohë njeri!...

Ngrihem herët në mëngjes,
me shpresën se ty të kam pranë.
Zgjas dorën trupin të ta prek,
por krevati është bosh mënjanë!

Dora ime ngrin në ajër,
kur shoh se nuk je ti!
Sytë e tu më kujtohen,
dhe buzët e ëmbla si qershi.

Filloj e përfytyroj,
me mall tërë trupin tënd.
Në ç'do cep të dhomës kërkoj,
por s'të gjej në asnjë kënd!

Vetmia akoma më shtohet,
kur ty nuk të takoj!
Ty ndoshta s'të besohet,
se prapë të dashuroj.

Dal herët nga shtëpia,
marr rrugën s'di se për ku!
Më shoqëron vetëm vetmia,
sikurse e shoqëroj atë unë!

Në shtëpi kthehem vonë,
që ta largoj pak vetminë!
Qaj kur kujtoj takimin tonë,
ashtu edhe dashurinë...

Ndoshta një ditë, në të ardhmen,
ti përsëri, do të kthehesh.
Por gjallë, mua të mjerin,
s’besoj se do të më gjesh.

Mbi varrin, ku unë prehem,
me keqardhje, do të lotosh!
Dhe ikjen tënde, prej meje,
përjetë, do ta mallkosh!

Ndoshta, shumë e përmalluar,
portretin tim, do t’a kujtosh!
Kur mbi pllakë, të gdhendur,
emrin tim, do të lexosh!

Si kurrë, ndonjëherë,
do të ndjehesh, fajtore!
Për zemrën time të mjerë,
që ti vetë e copëtove!

Ndoshta, për të parën herë,
mua falje, do të më kërkosh.
Por përgjigjen time, nën dhe,
s’do mundesh, t’a dëgjosh!

Do të të fal, apo jo,
as vetë, nuk e di mirë.
Pasi atëherë, shpirti im,
do të jetë, plotësishtë i shkrirë!

Ndoshta, do të mbjellësh 000000,
mbi dheun e varrit tim.
Me qëllim qe ato të çelin,
si kujtim, për dashurinë.

Por lulet, do të vyshken,
dhe pa gjethe, do të ngelin!
Edhe me gjak, po t’i ujitësh,
ato kurrë, nuk do të çelin!

Ndoshta natën, do të më presësh,
në ëndërrën tënde, të trokas!
Por edhe në qoftë se vij,
asnjë fjalë, nuk do të flas!

Me hijen e vdekjes, do të vij,
dhe sytë mbi ty, do t’i zgurdulloj!
Frikë në zemër, do të të shtij,
derisa ty, të të tmerroj!

Ndaj, po deshe të jetosh,
në heshtje e pa shqetësime.
Bën mirë që të harrosh,
mua dhe dashurinë time.

Ndoshta, vetëm atëherë,
e qetë, do të jetosh.
Dhe shpirtin tim, nën dhe,
ndoshta, nuk do t’a trazosh!!!...

FUNDI I DETIT...

Dikur në këtë bregdet,
vija gjithmonë me ty.
Por sot për fat të keq,
kam ardhur në vetmi!

Erdha se më përvëloi malli,
vetmia shpirtin m'a treti!
Mendova se do të të gjeja,
mbi valët e këtij deti!

Mbi këto valë ku dikur,
notoje me shumë dëshirë.
Në këtë ujë që s'të kurseu,
por të thithi pa mëshirë!

Të mori të shtrenjtën jetë,
e ç'do gjë që i përkiste asaj!
Të dërgoi në fundin e tij të errtë,
atje, ku përgjithmonë do të të mbajë!

Gjithmonë fundi i detit,
ka qenë mister për ty!
Por tani besoj se e ke zbuluar,
se ç'farë fshihej aty!

Tani që qiell ke detin,
e tokë fundin e tij të zi!
Kujtomë edhe mua të shkretin,
që më ke lënë me lot në sy!!!...

KTHEHU...

Sjell ndër mendjen time,
kënaqësinë e ditëve tona.
Kështu do ta nisja kujtimin për ty,
për ato ditë që ishim të lumtur të dy.

Thonë se dashuria është det,
e ç'do njeri duhet të notojë në të!
Pasi pa notuar në atë det,
nuk e kupton jetën në realitet!

Unë notova në atë det,
ndaj e di ç'është vuajtja!
E di ç'është dashuria,
dhe sa vuan njeriu nga tradhëtia!

Gjethja kur këputet nga dega,
bie në tokë e harruar!
Ti copëtove shpirtin tim,
që në ty qe dashuruar!

Të kaluarën e lëmë pas,
se të ardhmen e kemi përpara.
Kthehu, kthehu e dashura ime,
ende sa nuk është shume vonë...

LAMTUMIRË!...

Kur aq shumë të desha,
ti mua më tradhëtove!
Pa i marrë parasyshë vuajtjet,
jetën mua ma shkatërrove!

Isha i sigurtë në përqafimin tënd,
moj zemër ftohtë dhe e pabesë!
Besoja në fjalët e tua gënjeshtare,
e në zemrën tënde mëkatare!

Ti ishe ajo që desha më së shumti në jetë,
atë kohë ishe jeta ime vetë!
Ndërsa tani je ajo që ma shkatërrove jetën,
e që kurrë nuk ma the të vërtetën!

Dikur isha i lumtur me ty,
ndërsa tani jam i penduar!
Nga dashuria që me ty pata,
e nga fjalët e tua të kota!

Por tani nuk jam i vetem,
pranë vetes kam një qiri.
Që tretet ngadalë në heshtje,
ashtu sikurse zemra ime për ty!

E pyes; përse kemi të njëjtin fat,
që të tretemi për të tjerët?!
Në një kohë, kur ata nuk na duan,
dhe vetëm na bëjnë që të vuajmë!

Por ai nuk më përgjigjet,
vazhdon të tretet në qetësi!
Atëherë nuk i bëj më pyetje,
dhe e lë të digjet me lumturi.

I drejtohem vetes time,
e pyes; përse loton?!
Përse akoma mendon për vajzën,
e cila ty të tradhëtoi?!

T'i plotësova të gjitha dëshirat,
asgjë nuk të mungoi!
Por kurrë nuk e vlerësove,
zemrën që të dashuroi!

Të desha më shumë se jetën time,
por ti m'a shpërbleve me tradhëti!
Duke më lënë të mjerë,
e të vetëm me lot në sy!

Pikat e qiriut më duken,
se u bashkohn lotëve të mi!
Që nuk kanë aspak të reshtur,
që prej dites kur u largove ti!

Me tjetrin kur të shoh, më duket,
sikur shembet qielli e më bie mbi kokë!
Ndërsa unë si i pashpirtë,
përplasem pa ndjenja në tokë!

Ti ecën duke qeshur,
e unë kur të shikoj vuaj!
Harrove që më pate dhënë besën,
e tani shkonë më një të huaj!

Pra edhe mua më duhet,
tani ty të harroj!
Lamtumirë moj shpirtëkatile,
lamtumirë sot e përgjithmonë!...

Asaj...

Asaj t'mi thoni qe vdiqa duke u perveluar nga malli.
Me lote ne sy qe etjen e buzeve s'ma shuajten dot.
Mes enderash e kujtimesh te shumta per se gjalli.
Qe edhe atje ne varr, s'do mundem ti harroj dot.

Asaj t'mi thoni qe vdiqa duke e pritur gjer ne vdekje.
Se edhe fjala e fundit qe peshperita, ishte i saji emer.
Mos te mbaj zi per mua, sepse une andej do t'a pres.
Ashtu sikurse edhe e prita derisa me ndaloi kjo zemer.

Vargjet që për ty kam thur...

Ashtu sikurse asnjëher nuk më dëgjove dikur.
E kam të qartë, se s’do të me dëgjosh as sot.
Por nëse një dit do t’i lexosh vargjet që të kam thur.
Jam i sigurt që do të qash e do të derdhësh lote...

Nuk do të derdh më lote për ty…

As edhe një pikë loti, s’do të derdh më për ty.
Se nuk kam mëkatuar, nuk kam bërë asnjë faj.
E nëse është mëkat që me shpirt të dashurova..
Atëherë loti i mallkimit, syrin le të m’a mbuloj.

Po të them fjalën e fundit,
ndaj degjojë mirë!
Ti mua më tradhëtove,
e unë po të them lamumirë!

Nuk jam më ai që isha,
por një tjetër do të jem!
Ëndërrat që për ty i kisha,
sot e tutje s'do t'i kem!

Zemrën ma helmove,
dhe ike me një tjetër!
Fjalën që më dhe e harrove,
dhe përbuze dashurinë e vjetër!

Ike shpejt prej meje,
s'më the as lamtumirë!
Kokën pas më nuk e ktheve,
paske qenë e pamëshirë!

Mendove se do të më vrisje,
me dashurinë tënde të egër!
Kur drita në sy më shndriste,
ti mendove se isha i verbër!

Ndoshta ndjehesh e lumtur,
kur pranë vetes ke një tjetër!
Por gjithmonë do të jesh e humbur,
pa dashurinë e vjetër!

Kur të mbetesh e vetmuar,
shpirtin tim mos e kërko!
Tashmë ai ty të ka harruar,
e për një tjetër po mendonë!

Shpejt do të pendohesh,
e do ta kuptosh që ke gabuar!
Me ç'do kusht do të mundohesh,
ta kthesh pas kohën e shkuar!

Por koha është diçka,
që vetëm përpara shkon!
Kurrë më pas nuk kthehet,
dhe plagët veç t'i shton!

Edhe përse s'të kam më ty,
akoma vazhdoj të jetoj!
Dashurinë që më rrëmbeve ti,
dikush tjetër e zëvendësoi!

Koha shpejt do të kalojë,
e ty do të ta sjellë shpërblimin!
Si tradhëtare në dashuri,
do ta vuash ti dënimin!

Do të vijë edhe dita,
që ti do të lotoshë!
Nga sytë kur të të shuhet drita,
mua falje do të më kërkoshë!

Por kurrë s'ka për të të dhuruar,
falje ty ky shpirti im!
Ai përjetë të ka mallkuar,
sepse ti i vodhe dashurinë!

Pa pushim do të derdhësh lotë,
e s'do të gjesh aspak qetësi!
Sa herë që do të kujtosh,
mua dhe të timen dashuri!!

Me dhemb zemra kur te shoh me sy,
e s'arrij dot trupin tend me dor t'a prek.
Me dhemb zemra, kur te therras me ze,
e ti s'me degjon, sikur une te jem i vdek.

Me dhemb zemra, me dhemb shum e mjera.
Por me kot dhemb, se ti kurre s'do t'a kuptosh.
Me dhemb zemra dhe kurre s'do qetesohet.
Sepse edhe ajo e di, qe kurre s'do t'a pranosh

TË HUMBA...

Nis të dal nga këto mendime,
por më duket e pamundur!
Mirë e kupton kjo zemra ime,
që tani ty të kam humbur!

Të humba ty pa dashur,
e tani nuk di ku të të kërkoj!
Edhe përse me zemër të plasur,
akoma për ty vazhdoj të mendoj.